Πρώτος ο Γερμανός συγγραφέας και φιλόσοφος Novalis (Georg Philipp Friedrich Freiherr von Hardenberg) έδωσε μια διαφορετική ερμηνεία, που ταυτόχρονα παραμένει και ο πιο γνωστός ορισμός του κινήματος: "με το να δίνω στο σύνηθες ένα ανώτερο νόημα, μία μυστηριώδη χροιά, με το να δίνω στο γνωστό την μεγαλοπρέπεια του άγνωστου, με το να δίνω στο περιορισμένο την αύρα του άπειρου, το ρομαντικοποιώ..".
Ο Eugene Delacroix (που είχε σπουδάσει μουσική πρωτού στραφεί στη ζωγραφική) θεωρήθηκε ο ηγέτης των ρομαντικών ζωγράφων στη Γαλλία, και έτσι υπήρξε και κύριος στόχος της κριτικής των ζωγράφων της παραδοσιακής σχολής. Αντλούσε τη θεματολογία του απο κλασική λογοτεχνία (Δάντης, Σέξπηρ, Γκέτε), και από ρομαντικούς συγγραφείς και ποιητές όπως ο Walter Scott και ο Λορδος Byron. Στα πιο γνωστά του έργα ("Dante and Virgil in Hell", "Massacre of Chios") εισήγαγε δυναμικές φιγούρες, τα πρόσωπα των οποίων εξέφραζαν υπαρξιακή απελπισία και ψυχική οδύνη. Τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά αποτυπώνονται με ακόμα μεγαλύτερη δύναμη σε μια σειρά από πίνακες που κυρίως απεικονίζουν μάχες, και που φτάνουν στα όρια του ντελίριου και του παροξυσμού.
Στον πίνακα "the Death of Sardanapalus" (πρώτη εικόνα) η σκηνή της σφαγής αναπαράγεται σε μία μυστικιστική, Διονυσιακή έκσταση, μεθυσμένη απ' το χάος και την καταστροφή. Στον πίνακα "the Entry of the Crusaders Into Constantinople" (δεύτερη εικόνα) ξεχωρίζει περισσότερο το ψυχολογικό στοιχείο, ο φόβος και το δέος, και στην αντιπαράθεση των φιγούρων των εισβολέων και των κατοικών αναδεικνύονται σαν πρωταγωνιστές η φλεγόμενη πόλη και ο απειλητικός ουρανός. Στον πίνακα "Combat of the Giaour and the Pasha" (τρίτη εικόνα), με το να περιορίζει την καταστροφική μανία σε δύο φιγούρες ο Delacroix τις εξυψώνει σε πρωταγωνιστές αρχαίας τραγωδίας. Τέλος, στον πίνακα "the Execution of Doge Marino Faliero" (τέταρτη εικόνα) η εκτέλεση αποτυπώνεται σε μια σπουδαία θεατρική σκηνή, λες και είναι "μάυρη" τελετή, που συνδιαζονται μοναδικά το πλήθος, η αρχιτεκτονική, ο άδειος χώρος και μια σκοτεινή χρωματική παλέτα.
